Ο Αλέξης Τσίπρας κάνει ρελάνς στα σενάρια περί οικουμενικών σχημάτων με προσκλητήριο «εθνικού διαλόγου», η πρόταση συνεννόησης αναζητά επί ματαίω αποδέκτες σε ένα διαλυμένο, και εν πολλοίς διαβρωμένο, παλαιό πολιτικό σύστημα και η κυβέρνηση δείχνει «καταδικασμένη» να σηκώσει μόνη της το βάρος της διαχείρισης, και κυρίως της εξόδου από τις σκληρές μνημονιακές επιταγές. Ενώπιον μιας αποδυναμωμένης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και μιας παραπαίουσας
αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να πάρει τον πλήρη έλεγχο των εξελίξεων, αποκρούοντας τις – όπως τις περιγράφουν κυβερνητικές πηγές – «παγίδες της διαπλοκής» περί οικουμενικής κυβέρνησης και χαράσσοντας την πολιτική ατζέντα στη βάση εθνικού οδικού χάρτη.
Σ’ αυτή την πορεία, ο πρωθυπουργός φέρνει πλέον στην πρώτη γραμμή τον «παράλληλο» του Μνημονίου δρόμο, με μεγάλες θεσμικές πρωτοβουλίες όπως είναι η μεταρρύθμιση στην Παιδεία και η συνταγματική αναθεώρηση τις οποίες ενέταξε και στο προσκλητήριο εθνικού διαλόγου με τις χθεσινές του συνεντεύξεις στο «Έθνος» και την «Αυγή». Ταυτόχρονα, εντάσσει στις μείζονες μεταρρυθμίσεις που απαιτούν εθνική συνεννόηση και τον κρίσιμο, επόμενο μνημονιακό κάβο, το ασφαλιστικό, επιδιώκοντας περισσότερο να εκθέσει και να διχάσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης παρά να αποσπάσει την κοινοβουλευτική τους στήριξη.
«Θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις είναι έτοιμες για μια τέτοια συζήτηση… Αυτό είναι θέση αρχής, δεν είναι αδυναμία. Θα το επιδιώξουμε, ελπίζουμε να ανταποκριθούν. Αν πάλι όχι, δεν θα τους περιμένουμε. Μπορούμε και μόνοι μας», ήταν το χαρακτηριστικό μήνυμα που έστειλε χθες, δείχνοντας και την τριπλή του στόχευση: Την υπέρβαση των δύσκολων – «αλλά και των τελευταίων» κατά κυβερνητικές πηγές – μέτρων λιτότητας που βρίσκονται μπροστά μέσα από τη δημιουργία εθνικού οράματος και προοπτικής, τον διεμβολισμό της ήδη απορρυθμισμένης, μείζονος και ελάσσονος, αντιπολίτευσης, και το «μπετονάρισμα» της συρρικνωμένης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Τα δύο όπλα τακτικής
Σ’ αυτή την προσπάθεια, το επιτελείο του Μαξίμου θεωρεί ότι έχει ήδη δύο όπλα τακτικής: Την παραδοσιακή αντοχή των μικρών κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών και την ανυπαρξία στοιχειώδους και αξιόπιστης εναλλακτικής πολιτικής πρότασης από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
«Ποιος ή ποιοι βουλευτές από τους 153 θα είναι εκείνοι που θα τολμήσουν να ρισκάρουν την επιβίωση της κυβέρνησης; Πόσο μάλλον την στιγμή που έχουν εκλεγεί με λίστα και με πλήρη γνώση των μέτρων που πρέπει να εφαρμοστούν», είναι το ερώτημα που θέτουν σταθερά τα τελευταία 24ωρα επιτελικοί κυβερνητικοί παράγοντες.
Στο Μαξίμου, άλλωστε, είναι πεπεισμένοι πως τα γνωστά επιχειρηματικά κέντρα της «διαπλοκής» θα σπρώξουν ξανά και σθεναρά το επόμενο διάστημα τα σχέδια για οικουμενική κυβέρνηση, γεγονός που εκτιμάται ότι θα ενισχύσει περαιτέρω τις αντοχές και αντιστάσεις των βουλευτών της συμπολίτευσης. «Κάποιοι δεν εγκατέλειψαν ποτέ τα σενάρια της αριστερής παρένθεσης», λένε κυβερνητικές πηγές, ενώ ενδεικτική σε ό,τι αφορά τα σενάρια περί οικουμενικής ήταν και η δήλωση του Πάνου Σκουρλέτη: «Τέτοια σχήματα», είπε, «νοθεύουν τους κανόνες της Δημοκρατίας, ούτε βέβαια πιστεύω ότι μπορούν να προκύψουν από την παρούσα Βουλή».
Η απορρυθμισμένη αντιπολίτευση
Σ’ αυτό το τοπίο, φαίνονται να αποδίδουν μέχρι στιγμής και οι έτερες κινήσεις τακτικής που στοχεύουν στην ανάδειξη μιας απολύτως αποδυναμωμένης αντιπολίτευσης: Η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται εντελώς εκτός παιχνιδιού, αδυνατώντας ακόμη και να εκλέξει πρόεδρο – η κεντροδεξιά παράταξη έχει θέσει εαυτόν νοκ άουτ και βιώνει στιγμές ιστορικής αυτοακύρωσης.
Στο ΠΑΣΟΚ, η πρόσκληση εθνικού διαλόγου έφερε εσωτερικό ίλιγγο. Την ώρα που η Φώφη Γεννηματά διακήρυσσε ότι «δεν θα γίνει δεκανίκι ούτε του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε της ΝΔ», ο γραμματέας του κόμματος Στέφανος Ξεκαλάκης μιλούσε για «απολύτως αναγκαία εθνική συνεννόηση» κι έλεγε ότι η απόφαση για πιθανές κυβερνητικές συνεργασίες πρέπει να ληφθεί με εσωκομματικό δημοψήφισμα. Για να προκαλέσει την μήνι του Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου που διακήρυξε «δεν έχουμε ανάγκη νέους Σπίρτζηδες, όσοι έχουν στο μυαλό τους να μας απορροφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ας το ξεχάσουν».
Στο δε Ποτάμι, ο Σταύρος Θεοδωράκης διαμηνύει μεν ότι «δεν θα πέσει στην παγίδα» του «δημαγωγού» Τσίπρα, εντός του κόμματός του ωστόσο υπάρχουν στελέχη που κρατούν ανοιχτούς διαύλους τόσο με τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και με το ΠΑΣΟΚ. Το ουσιώδες ερώτημα και για το Ποτάμι, και για τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι εάν και ποια εναλλακτική πειστική πρόταση – πέραν της «αντι -Τσίπρα» ρητορικής – μπορούν να διατυπώσουν. Το αντίστοιχο ερώτημα για την κυβέρνηση είναι εάν, πέραν των κινήσεων τακτικής, υφίσταται και μπορεί να αποδώσει και το στρατηγικό σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Κατά το κυβερνητικό επιτελείο, εάν περάσει το δύσκολο επόμενο δίμηνο και ο κάβος του ασφαλιστικού, το σχέδιο αυτό συμπυκνώνεται στο τρίπτυχο «ομαλοποίηση της λειτουργίας των τραπεζών, ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση Ντράγκι και έναρξη της συζήτησης για το χρέος». Είναι ένα τρίπτυχο, ωστόσο, που η επιτυχής έκβασή του βασίζεται σε ουκ ολίγα ιδανικά, κοινωνικά και πολιτικά, σενάρια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου