Οι νεκροί δεν συμμετέχουν στις δημοσκοπήσεις

του Γ. Ανανδρανιστάκη

Όσοι διάβαζαν εφημερίδες και έβλεπαν τηλεόραση το Σαββατοκύριακο, ήταν σαν να βιώνουν δύο παράλληλες πραγματικότητες.  
Από τη μια οι απαιτήσεις της τρόικας, να μειωθεί κατά εκατό ευρώ ο εισαγωγικός μισθός στο Δημόσιο, να απολυθούν άλλες 2.000 υπάλληλοι, να εγκατασταθεί μόνιμος μηχανισμός διαθεσιμότητας, να απελευθερωθούν οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας, 
κι από την άλλη η φοβερή κοσμογονία στον χώρο της Κεντροαριστεράς, φουσκωμένα ποτάμια, ανθισμένες ελιές, τρίτοι πώλοι που κορφολογούν τις ελιές και ξεδιψάνε στα ποτάμια.  Κατασκευάζουν την πραγματικότητα που τους βολεύει, για να κρύψουν ότι οι ευρωεκλογές είναι αναμέτρηση >>>
 



ζωής και θανάτου. 

Ή θα δώσουν παράταση ζωής στην κυβέρνηση του Σαμαρά και του Βενιζέλου ή θα της κόψουν τον βίο με το μαχαίρι. 

Δεν υπάρχει χαλαρή ψήφος, δεν υπάρχει ελαφράδα. 

Κάθε φακελάκι που θα μπαίνει στην κάλπη θα πέφτει σαν βράχος επί δικαίους και αδίκους, το ίδιο και τα φακελάκια που δεν θα μπουν στην κάλπη, που θα πάνε για φραπέ ή για μπάνιο. 

Στις 25 Μαΐου θα ληφθούν αποφάσεις για το αν θα μειωθούν ή όχι κατά εκατό ευρώ οι μισθοί στο δημόσιο, για το αν θα απολυθούν άλλοι 2.000 άνθρωποι, για το αν θα απελευθερωθούν οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, για τον αν θα μπορούν να κάνουν απεργία οι εργαζόμενοι που δεν πληρώνονται. 

Κι αυτά είναι τα φανερά, πού να δείτε και τα κρυφά. 

Δεν είναι παίξε - γέλασε οι εκλογές, δεν είναι καλλιστεία, δεν είναι τηλεπαιχνίδι που σηκώνουμε το χεράκι μας και βαθμολογούμε τους επιτυχημένους. 

Η ψήφος μας θα μας ακολουθεί για χρόνια σαν σκιά.

Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου οι εκλογές. Στην κυριολεξία. 
Διαβάζω στο κείμενο του Μανώλη Δρετάκη στην "Αυγή" της Κυριακής ότι στα δύο πρώτα χρόνια του Μνημονίου οι γεννήσεις στην Ελλάδα μειώθηκαν κατά 12,3%, μακράν το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ευρωζώνη, και οι θάνατοι αυξήθηκαν κατά 10,5%, επίσης το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ευρωζώνη. 
Δεν γεννάνε οι άνθρωποι στην Ελλάδα, φοβούνται να φέρουν στον κόσμο τα παιδιά τους. 
Πεθαίνουν οι άνθρωποι στην Ελλάδα, πεθαίνουν από τις ασθένειες της κρίσης -καρδιαγγειακά, καρκίνοι, αυτοκτονίες- σβήνουν μαζί με το θνήσκον σύστημα υγείας του Άδωνι.

Αυτά είναι ψιλά γράμματα για τα ποτάμια, τις ελιές και τους πώλους. 
Είναι λαϊκισμός να μιλάς για τον θάνατο στα χρόνια της χολέρας, είναι αντιπαραγωγικό και αντιευρωπαϊκό. 
Να μην κοιτάμε πίσω, να βαδίζουμε προς το μέλλον με το σακίδιο στον ώμο κι αν βρούμε κανένα πτώμα στο διάβα μας, να το κάνουμε διακριτικά στην άκρη με το αθλητικό παπουτσάκι μας και να συνεχίσουμε ακάθεκτοι.
Τι να πω, μπορεί να έχουν και δίκιο. 
Ποιος θα τους φέρει αντίρρηση, άλλωστε; 
Εκείνοι που δεν γεννήθηκαν ποτέ κι εκείνοι που πέθαναν πριν την ώρα τους δεν συμμετέχουν σε δημοσκοπήσεις.